کد مطلب:90465 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:121

سفیان بن عیینه گوید: روزی با جمعی، به عیادت فضیل رفتیم و او به ما گفت: به چه منظور، نزد من آمدید؟ گفتیم: به منظور، عیادت، گفت: به خدا سوگند، اگر نمی آمدید بهتر بود! سپس گفت: مرض نعمتی از نعمتهای الهی است، اگر عیادت كنندگان نمی آمدند! به او گفتیم: فرزندت می گفت: دوست دارم در جایی باشم كه مردم را ببینم و ناتمام گذاشت، اما آنها مرا نبینند، فضیل گفت: وای بر او، چرا سخن را!! ای كاش می گفت: خوش دارم در جایی باشم كه نه مردم مرا ببینند و نه من آنها را ببینم.

امیرالمومنین علیه السلام فرمود:

[صفحه 534]

«طوبی لمن لزم بیته و اكل قوته و اشتغل بطاعه ربه و بكی علی خطیئته.»:

خوشا به حال كسی كه در خانه ی خودش بنشیند و روزی خود را بخورد و به طاعت خدا مشغول باشد و بر خطا و گناهش، اشك بریزد.

در جمله ی «و دنوه ممن دنا منه لین و رحمه» این معنا ملحوظ است، كه یك فرد پرواپیشه، به این علت از افراد بی بندوبار، فاصله می گیرد كه زهد و پارسایی و نزاهت نفس خود را نگهداری می كند و عفت و شرافت خویش را از گزند رذائل اخلاقی حفظ می نماید و با علت دیگری، با انسانهای شایسته، ارتباط برقرار می كند زیرا یك انسان موحد و مومن، با تعهدی كه در برابر اجتماع دارد، نمی تواند بی تفاوت باشد، این بی تفاوتی نسبت به افراد، در جامعه ی مشترك المنافع، ضرری است كه قابل عفو نبوده و مرضی خداوند نیست، مگر نه این است كه حال فرد، با جامعه، حال عضوی نسبت به سایر اعضای بدن می باشد؟ بدین جهت باید با افراد شایسته ی همزیستی، نزدیك شد و با نرمش و محبت و رحمت با آنها رفتار كرد. دستور جامعی از امام صادق علیه السلام درباره ی معاشرت با مردم رسیده كه شایان توجه است:

صفحه 534.